Terug in Holanda
Een nieuwe blog, en dit keer vanuit het oude, vertrouwde Delft. Een dag voor kerst kwamen we aan in een regenachtig en grijs Nederland. Achteraf gezien hadden we iets beter kunnen nadenken over de timing. Van twee maanden samen op een zonnige berg naar vijf kerstvieringen in drie dagen was wat overwhelming. Al doende leert men, ik heb vast een reminder in mijn agenda gezet voor volgend jaar.
Na de eerste maand in Spanje is het tijd voor de eerste evaluatie. Lees hieronder welke lessen ik in November leerde.
1. Kou is oké, modder is vreselijk
Het is ongeveer 20 graden kouder dan ik had verwacht. Zo nu en dan heb ik wel wat zelfmedelijden, maar eigenlijk laat ik me minder uit het veld slaan door de kou dan verwacht. Het maakt het leven heel overzichtelijk, omdat je meer bezig bent met je basisbehoeften. Als je bezig bent met ‘hoe houd ik mezelf warm?’ heb je automatisch minder tijd om over nutteloze zaken na te denken. Daarnaast maakt het gevoel van overleven het knus en avontuurlijk. Waar ik wel een gruwelijke hekel aan heb is kou+regen=modder. Er ontstaan hier na regen enorme plassen met dikke modder. De kleine stukjes ‘normale’ leefruimte die je hebt (caravan en schuur) veranderen al snel van woning naar stal. Dan is het hopen tot de zon weer gaat schijnen.
2. Luxepoes én outdoor avonturier
Het kan naast elkaar bestaan: genieten van luxe en genieten van kamperen. In mij leeft een enorme luxepoes en tegelijkertijd een outdoor avonturier. In Bali nam ik elke dag een massage, zocht luxe plekken op en ik hou echt van comfort. Gek genoeg geniet ik nu net zo veel (of misschien iets meer) van het leven in een koude caravan, in lelijke outdoorkleding en zonder warme douche.
3. Irritatieloos leven
Ik besef me dat ik deze maand in Spanje bijna geen irritatie heb gevoeld. WOW! Normaal kon ik me toch meerdere keren per dag vreselijk irriteren aan dingen (lees: mensen). Zou het komen omdat ik ook weinig mensen spreek? Of leef ik een leven wat beter bij me past, waardoor irritatie als sneeuw voor de zon verdwijnt? We zullen zien of dit een tijdelijke opleving is, of dat ik lekker zen blijf.
4. Ondernemen is fun, maar uitdagend
Het verschilt per dag hoe ik me over het freelance leven voel. De ene dag voelt het alsof de wereld aan m’n voeten ligt, stroom ik over van ideeën en creativiteit en zie ik een heel imperium voor me. De dag daarna pieker ik me suf over geld en zie ik mezelf staan in de rij van het Leger des Heils. Inmiddels komen er veel mogelijkheden op mijn pad en heb ik zelfs de luxepositie om opdrachten te combineren en te kiezen. Heel blij mee!
5. Leven zonder routine werkt niet voor mij
Fulltime werken hielp mij om routine en regelmaat te hebben. Dit moet nu vanuit mij komen. De eerste week had ik geen routine of planning. Ik bleef langer in bed liggen, zat te doomscrollen op m’n mobiel en kwam tot weinig. Het deed ook weinig goeds voor de interne rust. Dus nu hebben we een duidelijke dagstructuur, doelen en deadlines. Dat voelt en werkt goed! Er komt van alles van de grond en ik voel me voldaan aan het eind van de dag.
6. Fysiek werk loont
Mijn halve werkdag bestaat nu uit klussen, waardoor ik veel meer beweeg dan in Nederland. Ook is het klussen vaak bevredigend (of uitermate frustrerend). Je ziet het resultaat van je harde werk met je ogen. Dit heb je bij werken met je hersenen natuurlijk minder.
7. Weerstand opzoeken op de yogamat
Weerstand = groei! Ik volg 3 yogalessen per week. Weerstand kan op verschillende plekken zitten. Allereerst fysiek, door bv. stijfheid of doordat je spieren verzuren. Maar ook voor het opzoeken van mentale weerstand is yoga een goede. Voor mij werkt dit het best als ik tijdens de les denk: wat is dit sáái! Want het gevoel ‘saai’, voel ik enorm in mijn lichaam. Ik wil bewegen, afleiding zoeken, stoppen, zuchten en het liefst met yogablokken door de kamer gooien. Maar door toch in de houding te blijven, blijf ik mijn lichaam én mijn geest stretchen. En merk ik dat ik naast de yogamat ook beter met lastige gevoelens kan omgaan. Ben jij ook klaar voor een stretch? Doe dan is een lesje mee :).
Na twee fantastische weken in Sri Lanka met Kim, was het tijd voor het volgende avontuur: twee weken alleen naar Bali! Ik had een topografisch foutje gemaakt en ging ervan uit dat Sri Lanka en Bali praktisch buurlanden waren. De reis duurde 12 uur.
Het was mijn allereerste vakantie in m’n eentje en ik had er enorm naar uit gekeken. Ik, als onafhankelijke vrouw, helemaal zen in Bali. Dagen vol rust, boeken lezen, koffie drinken en een beetje yoga’en. Ook zou ik fantastische mensen ontmoeten en vol inspiratie terugkeren naar Spanje.
Dat liep anders. Ik kwam aan bij de Airbnb in Ubud en toen ik eenmaal op mijn kamer was, zakte de moed me in de schoenen. Hier stond ik, in een oerlelijke kamer, met een aftandse badkamer. Moederziel alleen. Waarom moest ik zo nodig alleen reizen? Ik stortte me op mijn bed, die vol kleine beestjes bleek te zitten. Pure Ellende.
Ik probeerde het nare gevoel weg te drukken, maar dat wilde niet lukken. Ik had nog de helderheid van geest om te bedenken; wat zou Yogi Sophie doen? En toen besloot ik om eerst maar eens even echt te voelen wat ik voelde, zonder het te veranderen (namasté). Ik zat een half uur te grienen in bed en voelde de paniek al een beetje wegvloeien. Vervolgens was het tijd om in beweging te komen en ging ik op pad in Ubud. Ik was weer rustig, maar die eerste dagen in Ubud voelde ik sinds lange tijd hoe eenzaamheid voelt.
Stilte retraite
Na 2 dagen was het tijd om te vertrekken naar de stilteretraite. Hier was ik inmiddels een beetje tegenop gaan kijken. Hoe zou eenzaamheid zich ontwikkelen in 4 dagen stilte? We reden het drukke centrum uit en de omgeving werd steeds mooier en groener. De locatie van de retraite was een waar paradijs. Tussen de rijstvelden, prachtige bloemen en planten en een fijne accommodatie. Mijn mobiel ging in een kluis en daar begonnen de 4 dagen.
Ik heb er ontzettend van genoten. Het is heel interessant om te zien wat er gebeurt als er geen afleiding is. Tot mijn verbazing heb ik veel gelummeld, zonder echt ergens aan te denken. Ik had verwacht dat ik veel zou schrijven om mijn explosie aan gedachten te ordenen, maar omdat het rustig was in mijn hoofd heb ik de eerste dagen geen pen aangeraakt en genoten van de rust. Op de voorlaatste dag werden mijn gedachten & gevoelens toch wat actiever, waar ik natuurlijk van baalde. Maar ook nu bleek voelen, accepteren en weer doorgaan de beste remedie. Langs het junglepad stond een speciale ‘Crying Bench’, waar ik die dag gretig gebruik van maakte.
Gezelligheid in Uluwatu
Daarna was het tijd om door te gaan naar Uluwatu, een surfers plaats in het zuiden van Bali. Ik vroeg me af waarom ik een hotel had geboekt op een surfplek, terwijl ik absoluut niet kan surfen. Met frisse moed arriveerde ik in Uluwatu. Ik besloot om elke dag een activiteit te doen, zoals yogales, surfles of moderne dansles. En dit bleek dus dé manier om leuke mensen te ontmoeten. De dagen in Uluwatu waren heel gezellig. Bijzonder hoe je met sommige mensen zo snel een connectie hebt, ondanks de verschillende achtergronden, landen van herkomst etc.
Vrouwencirkel
Nog een hoogtepunt (of dieptepunt) was een ‘women’s circle’ waar ik samen met mijn nieuwe vriendinnen heen ging. Het idee is dat je met een groep vrouwen bij elkaar komt en in gesprek gaat over verschillende onderwerpen.
Het thema van de vrouwencircel was daten, in eerste instantie een niet zo relevant onderwerp voor mij. De Amerikaanse vrouw die de leiding had begon met het delen van haar visie. De boodschap was dat veel vrouwen single waren, omdat ze te veel initiatief namen in het contact met mannen. We moesten terug naar de oude rolverdeling waarbij vrouwen als makke schaapjes wachten tot de sterke man hen uitkiest als zijn vrouw.
Mijn feministische hart ontplofte haast en ik hoopte op een opstand onder de vrouwen. Toen de eerste reacties haar boodschap bevestigden, zakte de moed me in de schoenen. Mijn hart bonsde in mijn keel en ik wist dat ik een tegengeluid moest laten horen. Adem in, adem uit. Dus na een tijdje stak ik mijn hand op en hield een betoog met als strekking dat we voorzichtig moeten zijn met dit soort uitspraken, omdat onze (groot)moeders zo hard hebben gestreden voor gelijke rechten. De 30 vrouwen in de cirkel keken me vol verbazing en een vleugje afschuw aan, waar ik van binnen om gniffelde. En stiekem hoopte ik dat ik in elk geval bij 1 vrouw een zaadje had gepland.
Inmiddels ben ik weer samen met Mark en besef ik me hoe fijn dat is. Maar ik heb deze twee weken veel geleerd en zou het zeker nog een keer doen!